The tactic is to argue that although the chance of arriving at the biochemical system of life as we know it is admitted to be utterly minuscule, there is in Nature such an enormous number of other chemical systems which could also support life that any old planet like the Earth would inevitably arrive sooner or later at one or another of them.
This argument is the veriest nonsense, and if it is to be imbibed at all it must be swallowed with a jorum of strong ale. The two commonest molecules in the universe are hydrogen, H2, and carbon monoxide, CO. Joining these two gives formaldehyde, H2CO, and joining six formaldehyde molecules into a suitable structure gives glucose. Thus the basic way in which terrestrial biology obtains energy, through the fermentation of glucose, is not a mere face in the crowd, a crowd of 1040000 possible chemical systems. The use of glucose is a universal highway. Nor is there a profusion of chemical systems in which glucose can be used, otherwise chemists would long ago have found at least some of them. And if obtaining energy from glucose were such an easy matter it would long since have been found possible to circumvent the very complex sequence of reactions whereby the energy is actually yielded in terrestrial biology. So far from there being very many indistinguishable chemical possibilities, it seems that we have an exceedingly distinguishable system, the best.
Sir Fred Hoyle/Chandra Wickramasinghe, Evolution from Space (1984) p. 28, 30.
*****
Η τακτική είναι να υποστηριχθεί ότι παρόλο που η πιθανότητα να φτάσουμε στο βιοχημικό σύστημα της ζωής όπως το ξέρουμε είναι ομολογουμένως εντελώς ελάχιστη, υπάρχει στη Φύση ένας τόσο τεράστιος αριθμός άλλων χημικών συστημάτων που θα μπορούσαν επίσης να υποστηρίξουν τη ζωή, ώστε οποιοσδήποτε παλιός πλανήτης όπως η Γη θα έφτανε αναπόφευκτα αργά ή γρήγορα στο ένα ή στο άλλο από αυτά.
Αυτό το επιχείρημα είναι η πιο μεγάλη ανοησία, και αν είναι να το ενστερνιστεί κανείς πρέπει να το καταπιεί μαζί με ένα ποτήρι δυνατής μπύρας. Τα δύο πιο κοινά μόρια στο σύμπαν είναι το υδρογόνο, H2, και το μονοξείδιο του άνθρακα, CO. Η ένωση αυτών των δύο δίνει φορμαλδεΰδη, H2CO, και η ένωση έξι μορίων φορμαλδεΰδης σε μια κατάλληλη δομή δίνει γλυκόζη. Έτσι, ο βασικός τρόπος με τον οποίο η γήινη βιολογία αντλεί ενέργεια, μέσω της ζύμωσης της γλυκόζης, δεν είναι ένα απλό πρόσωπο στο πλήθος, ένα πλήθος 1040000 πιθανών χημικών συστημάτων. Η χρήση της γλυκόζης είναι ένας παγκόσμιος αυτοκινητόδρομος. Ούτε υπάρχει πληθώρα χημικών συστημάτων στα οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί η γλυκόζη, διαφορετικά οι χημικοί θα είχαν βρει προ πολλού τουλάχιστον μερικά από αυτά. Και αν η απόκτηση ενέργειας από τη γλυκόζη ήταν τόσο εύκολη υπόθεση, θα είχε βρεθεί προ πολλού η δυνατότητα να παρακαμφθεί η πολύ περίπλοκη αλληλουχία αντιδράσεων με την οποία η ενέργεια αποδίδεται στην πραγματικότητα στη γήινη βιολογία. Επομένως, μακριά από το να υπάρχουν πάρα πολλές αδιάκριτες χημικές δυνατότητες, φαίνεται ότι έχουμε ένα εξαιρετικά διακριτό σύστημα, το καλύτερο.
Sir Fred Hoyle/Chandra Wickramasinghe, Evolution from Space (1984) p. 28, 30.
About the Bible / Περι της Βιβλου 